Η πανεπιστημιακή κοινότητα, αντικατοπτρίζοντας τα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα, προάγει τον ανταγωνισμό, την απολιτικοποίηση και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, ωθώντας τα μέλη της στο κυνήγι της ατομικής επιτυχίας, χωρίς ηθικούς φραγμούς. Ταυτόχρονα, μέσω της ιεραρχικής δομής, προωθείται η καθηγητική αυθαιρεσία, καθώς και η υπέρμετρη επιστημονική εξειδίκευση, που καταπιέζει τις κοινωνικές και πολιτικές πτυχές του ατόμου. Με βάση αυτά, αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα της συλλογικοποίησης και την πολιτική παρέμβαση, η οποία θα αντιτίθεται στην υπάρχουσα δομή. Έτσι λοιπόν, δημιουργήθηκε το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι.
Ο χώρος αυτός λειτουργεί αυτόνομα και αυτοοργανωμένα, με μοναδικό μέσο λήψης αποφάσεων την ανοιχτή εβδομαδιαία συνέλευση, στην όποια συμμετέχουν όλα τα άτομα που δραστηριοποιούνται στο στέκι. Αρχές της συνέλευσης είναι οι οριζόντιες δομες και η συνδιαμόρφωση, δηλαδή η απόφαση διαμορφώνεται από τη συζήτηση μεταξύ των ατόμων, δεν εφαρμόζεται η αρχή της πλειοψηφίας. Κατ’επέκταση φασιστικές, ρατσιστικές, σεξιστικές συμπεριφορές και ιδεολογίες δεν είναι ανεκτές τόσο στο χώρο αυτό, όσο και ευρύτερα στο πανεπιστήμιο.
Στόχοι του εγχειρήματος είναι η προβολή ενός διαφορετικού τρόπου διαχείρησης, οργάνωσης και δράσης, από την απλή συναναστροφή των ατόμων μέσα σε έναν χώρο αυτόνομο και απελευθερωμένο από τους υπάρχοντες θεσμούς, μέχρι και την παρέμβαση στον πανεπιστημιακό κόσμο. Να αποτελεί επίσης εστία αντιπληροφόρησης ενώ παράλληλα να στέκεται αλληλέγγυo σε δομές που λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο.
Η παθητικότητα και η ανάθεση συμβάλλουν στη διατήρηση και τη διαιώνιση της ισχύουσας κατάστασης ενώ αντίθετα η στήριξη και δημιουργία αντίστοιχων δομών αποτελεί βασικό στοιχείο σύγκρουσης με το σύστημα.
Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Ιατρικής